‘Mijn ademhaling is nooit optimaal geweest. Vooral toen ik last had van overgewicht. Eigenlijk moet ik rustig via de neus inademen en door de mond weer uit, diep vanuit het middenrif. Maar van nature heb ik de neiging om hoog vanuit de borstreek lucht op te zuigen of te happen. Inmiddels weet ik dat dit een chronische vorm van hyperventilatie is, die bij stress en angst uit de hand loopt.

Paniekaanval

Vier jaar geleden raakte ik opeens in een totale paniektoestand. Ik had een drukke tijd achter de rug. Met mijn vriend ging ik een weekendje naar Antwerpen. Wandelend door de stad voelde ik me misselijk en wilde ik terug naar het hotel. Daar ging ik op mijn bed liggen. Ademen ging moeizaam, het was alsof ik mezelf ertoe moest dwingen. Er schoot door mijn hoofd: als ik nu in slaap val, word ik niet meer wakker. De angst kneep letterlijk mijn keel dicht. Er kwam druk op mijn borst, die steeds erger werd. Armen en benen tintelden. Wat was dit, een klassieke hartaanval?

Naar adem happen

Een arts stelde me gerust, maar de angst bleef en heeft drie maanden aangehouden. Het was een letterlijke doodsangst. Ik wist zeker dat ik iets vreselijks onder de leden had. Op z’n minst een hartkwaal of een hersentumor. Ik liet alles onderzoeken, maar de bange gevoelens bleven. Ik durfde niet meer alleen te zijn. Als ik in de trein zat, vroeg ik me wanhopig af wie zou kunnen reanimeren. Vlak voor het slapengaan speelde de angst extra op. Dan moest ik de controle opgeven. ‘s Nachts lag ik wakker met hartkloppingen en een beklemd gevoel op mijn borst, happend naar adem.

Vicieuze cirkel

Het was een worsteling, maar met hulp van een psycholoog en lotgenoten begon ik uiteindelijk mijn klachten te begrijpen. De overmatige bezorgdheid om ernstig ziek te zijn heet hypochondrie. Deze hypochondrie was deels veroorzaakt door de chronische hyperventilatie: ik kon de gedachte niet loslaten dat achter de kortademigheid en hartkloppingen iets ongeneeslijk schuil ging. Mijn angsten versterkten de hyperventilatie. En maakte me nóg banger. Ik zat gevangen in een vicieuze cirkel.

Realistisch

Om de hyperventilatie aan te pakken, moest ik grip krijgen op de spoken in mijn hoofd. Ik leerde de angstige gevoelens te vervangen door realistischer gedachtes. Voel ik me benauwd omdat ik een hartkwaal heb of misschien omdat het erg warm is? Hoest ik omdat ik kanker heb of kan het verkoudheid zijn? Naast mijn bed ligt een boekje waarin ik noteer hoe ik me voel. Dan lees ik dat ik een maand geleden ook druk op mijn hoofd had. Niks alarmerends, vertel ik mezelf, ik leef nog steeds. Mijn ademhaling zakt en ik kan weer rustig slapen.

Sport en balans

Naast dit ‘omdenken’ helpen ook sport en beweging me. Sporten leidt af van gepieker, ontspant en doet vanzelf rustiger, dieper ademhalen. Bovendien ben ik er flink door afgevallen, wat mijn ademhaling ook heeft verbeterd. Ik fiets, rij paard, schaats en ga naar de sportschool. Verder probeer ik balans in mijn leven te brengen en gevoelens van opgejaagdheid en overprikkeling te voorkomen. Ik zoek de natuur op en geniet van mijn huisdieren. ’s Avonds rond ik rustig de dag af. Dan zit ik nog even voor mijn aquarium of luister ik naar muziek. Ik eet in een kalm tempo en ben voorzichtig met koffie en suiker.

Baas over de angst

Een extra steuntje in de rug krijg ik van een angstremmer, die ik slik in de laagste dosering. De medicatie wil ik nu afbouwen. Mijn ademhaling is een stuk verbeterd. Een maandenlange paniektoestand heb ik gelukkig niet meer meegemaakt. Ik geloof dat ik intussen genoeg tools in huis heb om de angst en hyperventilatie, die elkaar versterken, zelf de baas te kunnen.”

 

www.chronischehyperventilatie.nl
www.hyperventilatie.org
www.adfstichting.nl